Κάποτε πάνε αρκετά χρόνια απο τότε ,σε κάποιο σχολείο, δεν θυμάμαι σε ποιό μια ηλιό
λουστη μέρα (μόνο τούτο συγκράτησα ) η δασκάλα μας ανάγνωσε μια ιστορία απο το ανθολόγιο θαρρώ
δεν θυμάμαι που ακριβώς διαδραματιζόταν αλλά θυμάμαι οτι στην πλοκή υπήρχε ένα δικαστήριο και δύο τσάντες μια μικρή και μια μεγάλη.
Συγκεκριμένα (απο όσο μπορώ να θυμάμαι ) μια κυρία προσπαθούσε να εξιστορήσει κάποιο γεγονός και
επαναλάμβανε τη φράση ανοίγει την μεγάλη τσάντα βγάζει το μικρό τσαντάκι ,βάζει μέσα το μικρό τσαντάκι κλείνει τη μεγάλη τσάντα...
Ειλικρινά μου έιχε κάνει τόσο μεγάλη εντύπωση αυτό το κέιμενο που το συγκρατήσα μέχρι και σήμερα.
Πίστευα οτι για να μου έχει μείνει χαραγμένο στη μνήμη κάποιος λόγος θα υπήρχε ...
Σήμερα λοιπόν άνοιξα τη " μεγάλη " τσάντα μου για να βάλω μέσα όχι ένα μικρό τσαντάκι αλλά ένα μικρό βαζάκι γεμάτο χρυσόσκονη και μια ευχή ( δώρο απο μια λατρεμένη συνοδοιπόρο ) .
Ξαφνικά η "μεγάλη " μου τσάντα φάνηκε τόσο μικρή μπροστά στο τώρα "μεγάλο " μικρό βαζάκι με μια ευχή απο καρδιάς...
Τελικά μεγαλοποιούμε πράγματα που δεν αξίζουν την προσοχή μας και χάνουμε τα μικρά και απλά καθημερινά εξαιρετικά λατρεμένα" βαζάκια" μας...
Όσο για την ιστορία απο το ανθολόγιο σήμερα κατάλαβα την ερμηνεία της με το δικό μου ξεχωριστό τρόπο...
Ναντίνα Κουλη
11.10.11
