Συναδελφικη αλληλεγγύη αγάπη και ομάδα….

Ήταν αρχή της σχολικής χρονιάς παρέλαβα το τμήμα του μικρού προνηπιου ηλικίες 2μιση -3μιση ετών..

Ο αριθμός αυτών 30 ..μέσα σε μια τάξη με θρανία σαν φυλακισμένοι και καθηλωμένοι σε τιμωρία..

Μμμ..σκεφτηκα πρέπει να δώσεις πολύ αγάπη εδώ.

Πρώτη επαφή με ξένο χώρο ,πρώτος αποχωρισμός από τη μαμά και ο χώρος να μην βοηθοί καθόλου..

Όμως τι σημασία έχει ο χώρος όταν υπάρχει αγάπη και συνεργασία όλα γίνονται .

Έβαλα πλατύ χαμόγελο πειθώ και επιμονή και ξεκίνησα.

Κλάσματα παντου,τεχνασματα παιδιών για να πείσουν τους γονείς να τα πάρουν από το χώρο και γονείς να κοιτάνε κλαμένοι από το παράθυρο φεύγοντας.

Τους αγκάλιαζα και τους χάιδευα στην πλάτη λέγοντας τους να μην ανυσηχουν θα τα αγαπώ και θα τα προσέχω καλύτερα και από τους ιδίους..

Τη μαγεία κρύβει ένα φιλικό άγγιγμα και μια διαβεβαίωση πως όλα θα πάνε καλά…

Είναι όμως τα ματιά που μαρτυρούν την αγάπη και ο άλλος το εισπράττει..

Έλεγα την αλήθεια ποτέ δεν κορόιδεψα κάποιον ούτε μικρό ούτε μεγάλο.

Σε ένα μήνα καιρό

Η τάξη ήταν χαμογελαστή ,ήξερε να συμπεριφέρεται ανάλογα με το χώρο ..

Πολλά μαξιλαράκια πολύχρωμα πήραν τη θέση των θρανίων..

Είχαμε την δική μας μουσική ,τα προσωπικά μας αστεια,τα όρια μας..την χαρά μας και την αρμονία μας..

Το άχρηστο υλικό που εμείς το κάναμε παιχνίδι και ανακυκλώσαμε παράλληλα..

Και φυσικά το σεβασμό μας ο καθένας στο πρόσωπο του αλλού..

Ήμασταν ομάδα αγάπης..

Μιλούσαμε για την ζωή μέσα από τις εμπειρίες μας και μαθαίναμε βιωματικά ..

Όμως τριάντα ψυχές είναι πολλές για να μπορέσεις να βρεις τα κομμάτια και να ενώσεις το παζλ της καθεμιάς..

Παρολαυτα η προσπάθεια ήταν αρκετή και όλα είχαν έρθει σε πέρας αρμονικά όμως χρειαζόταν μια βοήθεια ένας συνοδοιπόρος έστω για την συνοδεία στο μπάνιο τις βιολογικές ανάγκες ,που ένα παιδάκι δυόμιση ετών χρειάζεται. ένα πρόσωπο ασφαλείας.. κάποιον στο μπάνιο να του κρατάει το χέρι μην γλυστρισει..εναν να το βοηθά στη βρύση..

Τέτοια βοήθεια δεν υπήρχε και τόλμησα να μιλήσω είχε γίνει πλέον αβάσταχτο για τα παιδιά και τα πονούσα.

Ήθελαν να πάνε στο μπάνιο και δεν είχα ένα χέρι βοηθείας, κάποιες φορές μάλιστα κατουριοντουσαν επάνω τους .

Πόση ζημιά μπορεί αυτό να προκαλέσει στον ψυχισμό ενός παιδιού???

Ποσό σημαντική είναι η ενούρηση και ο έλεγχος των σφιγκτήρων σε αυτή την ηλικία?

Η πρώτη τους κατάκτηση και να τους δημιουργηθούν ενοχές??

Δεν το άντεχα και έτσι επαναστάτησα ..

Στην αρχή ζήτησα βοήθεια..

Αλλά κανείς δεν μου έδωσε σημασία με υποσχέσεις πέρασε λίγος καιρός ακόμα.

Μετά ξανά ενοχλητική σαν μύγα..

Μα πάλι τα ιδία…

Οι συνάδελφοι αμέτοχοι σε πηγαδάκια να ψιθυρίζουν ότι έχω δίκιο αλλά είμαι υπερβολική..

και αφού δεν έχω βοήθεια ας κάνω απλή φύλαξη και τα παιδιά δεν είναι ανάγκη να κάνουν πράγματα..

με κάλεσαν σε συμβούλιο στο γραφείο να μου πουν να ρίξω τους τόνους γιατί θα το φάω το κεφάλι μου και να μην μιλάω..

τους λυπήθηκα και τους απάντησα δίχως άλλο πως θα αισθανόντουσαν εάν ήταν το δικό τους παιδί ?

πάγωσαν δεν απάντησαν τιποτα,τους είπα ευχαριστώ και έκλεισα την πόρτα πίσω μου…

υστέρα από λίγο καιρό ηρθέ μια βοήθεια, ανεπαρκής  αυτή τη φορά με θεματα εαυτου αλυτα.

εκεί ξεχείλισε η σταγόνα στο ποτήρι..

με πιο δικαίωμα το κάνουμε αυτό στα παιδιά που έχουμε μάθει να τα προστατεύουμε..

και πάλι κανείς δεν μίλησε ..

και επειδή σε αυτή τη χωρά η δικαιοσύνη είναι τυφλή και κουφη..εις βάρος της πραγματικής δικαιοσύνης επέλεξα το παλιό καλό “ script mane “ αναφορά …

εκεί να δείτε τι εγινε,τραγελαφικα τα πράγματα..

με καλούσαν σε απολογίες…

αλλά με ένα χαμόγελο σαν της τζοκοντας..απαντουσα μονολεκτικά…

η κατάσταση δεν έχει διορθωθεί ακόμα και αυτή τη στιγμή που μιλάμε..

ενώ αποχώρησα θριαμβευτικά .. με ένα αγκάθι πάντα στην καρδιά τι θα απογίνουν οι ψυχές αυτές…

ίσως είμαι υπερβολικη..ενα είναι σίγουρο όμως συνένοχος δεν θα γίνω ποτέ ...