χαμόγελο (a smile)

ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ...

κάθε φορά που συναντώ ένα παιδί με κοιτάει μέσα στα ματιά κατευθείαν λες και τα ματιά μου έχουν μαγνήτη και τραβούν τα δικά του…

Δεν ξερώ πως  συμβαίνει αυτό και δεν του είχα δώσει σημασία ,κάποτε ίσως να νόμιζα μάλιστα ότι είναι και τυχαίο.

Αλλά τυχαίο δεν είναι τίποτα σε αυτή τη ζωή..

Από όταν ήμουν μικρό παιδάκι όταν με ρωτούσαν το επάγγελμα μου έλεγα πάντα δασκαλα..η ίδια απάντηση στην ίδια ερώτηση που παλαιότερα κάνανε όλοι οι μεγάλοι σε όλους εμάς τούς μικρούς.

Δασκάλα ήθελα  να γίνω και έγινα παιδαγωγός.

Ήθελα να ανοίξω κάτι δικό μου και το κατάφερα αλλά επειδή ήθελα να προσφέρω μονό χωρίς να παίρνω ουσιαστικά έπεσαν επάνω μου να με φανέ ..

Βλέπετε θα χαλούσα την πιατσα..ανθρωποι τής ουσίας δεν πρέπει να υπάρχουν εντολή είναι να αφανιστούν.

Αφού λοιπόν ένα μεγάλο επίτευγμα γκρεμίστηκε όπως ρίχνουμε τα τουβλάκια στο domino,είμαι εδώ και συνεχίζω..

Διότι η ύλη δεν έχει καμία αξια,το μόνο που έχει αξία είναι οι αρχές, η συναισθηματική νοημοσύνη και τα χαμόγελα των παιδιών..

Έτσι λοιπόν επειδή είμαι ένας άνθρωπος του χαμογελου,της αισιοδοξίας και της υπομονής και της επιμονής ,συνεχίζω να κάνω αυτό που ξερώ τόσο καλά « να αγαπώ».

Τόσα χρονιά ασχολούμαι με τα παιδιά και ο τρόπος είναι ένας ¨

Αγάπη και ειλικρίνεια…εμπιστοσύνη και σταθερότητα…

Όμως τα τελευταία χρονιά συνειδητοποίησα ότι μεγαλύτερη ανάγκη από αγάπη έχουν οι γονείς που έχουν ξεχάσει να είναι παιδιά..

Ένα φιλικό χτύπημα στον ωμό , μια αγκαλια,ένα πιάσιμο στο χέρι και μια διαβεβαίωση πως όλα μα όλα θα πάνε καλά.

Μια φιλιά , ένα χάδι…μοιραζόμαστε την ανατροφή ενός καινούργιου ανθρώπου ,μιας ψυχούλας αν μη τι άλλο πρέπει να θέλουμε να είμαστε ενωμένοι.

Καλή διάθεση πρέπει να υπάρχει τίποτα άλλο..

Έτσι λοιπόν ξεκίνησα να αγκαλιάζω τις συναδέλφους που με κοιτούσαν λες και ήμουν τρελη,μετα συνέχισα με τις εκάστοτε διευθύντριες που στην αρχή τραβιόντουσαν λίγο λιγο,αλλα μετά τους καλάρεσε..

Υστέρα συνέχισα με τους γονείς τους αγκάλιαζα και έλεγα στα παιδιά ότι είναι φίλοι μου και δεν θέλω να τους στνεχωρουμε…

Μετά συνέχισα με το προσωπικό καθαριότητας και τραπεζοκόμους

και στο φινάλε τα παιδιά μετά από τόση αγάπη αγκαλιάζονταν μεταξύ τους και έπαιζαν ήρεμα

στα τραπεζάκια τους η οπού αλλού αυτά ήθελαν αρμονικά…

όταν ο κάθε άνθρωπος αισθάνεται προσωπικότητα και μοναδικός σε αυτό που είναι ,τότε δεν υπάρχουν ένστικτα εγωιστικά..

στο χώρο που προσφέρω θέλω τα παιδιά πάντα νά αισθάνονται σαν μικροί βασιλιάδες και ξεχωριστές πριγκίπισσες και ο καθένας να βοηθαει σε αυτό που ειναι καλός…

αυτό ονομάζεται κοινωνία και μάλιστα αγάπης.

Στο κόσμο της καρδιάς όλοι μοιράζονται ότι έχουν ..

Όλοι βοηθάνε σε όλους έχουμε εμπιστοσύνη.

Θετική ανατροφοδότηση λέγεται και κάνει θαύματα..

Στο κόσμο  τον τόσο μαγικό όλοι μπορούν  να μπουν αρκεί να το θέλουν πραγματικά και μην ακούω για μάγισσες ,ξόρκια και κακά ξωτικά γιατί σε τούτο τον κόσμο μέχρι και αυτή η κατηγορία είναι ευπρόσδεκτη και της μαθαίνουμε την αγάπη.

Τα παιδιά μου με μαθαίνουν τα καλυτέρα και εγώ τα συντροφεύω οπού αυτά θελησουν..καθε φορά σε μοναδικά ταξίδια.

Χωρίς παιδιά είμαι ένας άγραφος χαρτης,ένα λευκό χαρτί μαζί όμως με  αυτά και τους γονείς γίνομαι κατευθείαν ο πιο όμορφος πίνακας του πιο μεγάλου ζωγράφου ..

και υπάρχει μια γλυκιά αλληλεπίδραση..

δεν θέλω να διδάξω θέλω να με μάθουν και να μεταφέρω τις ομορφιές του κόσμου…

θέλω να συνεχίσω να τραβώ σαν μαγνήτης τα βλέμματα των μικρών και των μεγάλων και να λεμέ με τα ματιά όλα όσα δεν μαρτυράει η σιωπή…

μονό τα ματιά της καρδιάς μπορούν να δουν την ουσία…

είμαι πλούσια …..

Ναντίνα Κο ύλη βρεφονηπιαγωγος

 Copyright 2011

ΣΧΟΛΕΙΟ ΚΑΡΔΙΑΣ..

..Από καιρό φαντάζομαι τα σχολεία καρδιάς..δεν τα έχω ονειρευτεί ,είναι αλήθεια
αφού υπάρχουν δάσκαλοι καρδιάς ήρθε η ώρα να τα κάνουμε όλα με την καρδιά...
ας την κουρδίσουμε πάλι τη ριμάδα να πάρει μπροστά..
δεν είναι τίποτα για όσους τρομάζουν...
Ξεκινάς με αγγίγματα δειλά δειλά ,μετά δίνεις αγκαλιές
ώσπου καταφέρνεις πλεον εύκολα να λες σε αγαπώ θα σε βοηθήσω και άλλες τέτοιες ξεχασμένεs λέξεις...
τώρα ξέρω καθώς το διαβάζετε γελάτε..ίσως πάλι να λέτε τι λέει...
αλλά πάντα λέω ότι βγαίνει μέσα απο την καρδιά μου.
είμαι περήφανη που  δηλώνω" δασκάλα καρδιάς.."...

έχω βάλει στόχο μου λοιπόν να ανακαλύψω δασκάλους και σχολειά καρδιάς...
που θα δημιουργηθούν έχοντας ωσ κύριο άξονα την καρδια.
να γίνουμε ένα κύμα να πνίξουμε τουσ πάντες με αγάπη..να μην διαφύγει κανείς...
να φωτιστούν ζωεσ μικρών παιδιών αλλά και μεγάλων..
να σταματήσει πλέον η κονσερβοποίηση και να είμαστε φίλοι ναι καλά ακούσατε φίλοι με τους δασκάλους των παιδιών μας..να τους επιλέγουμε εμείς..να συμπραξουμε και να δημιουργήσουμε σ ε όλα τα μέρη του κόσμου" σχολεία αγάπης"για όλους τους μικρούς φιλους που εκει χριεαζεται το λιπασμα της αγάπης σε μεγαλες ποσοτητες...να σταματησουμε να πληρωνουμε υπερογκα ποσα χωρισ αντικρισμα και να υπαρχει ουσιαστικη επαφη και οχι διατραπεζικη συναλλαγη..

αν αισθανεστε ετσι ελατε να αγκαλιαστουμε να βαλουμε ολοι μαζι οτι εχει ο καθενας και να δημιουργησουμε τετοια σχολεια με στοχο την αγαπη,την κοινωνικη αγωγη και την συναισθηματικη νοημοσυνη..να ειμαστε ολοι μαζι γονεις,παιδαγωγοι ,παιδια,πουλια δεντρα μια ΟΜΑΔΑ...μαζι μπορουμε ..ενας μονο οχι ....

It's A Book - By Lane Smith

Το δέντρο - Η επιστροφή του τεμπέλη δράκου

Children (Spanoudakis)

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ...